Roma 25-10-06
Per Prodi che ride continuamente (cosa avrà poi da ridere!), e mi fa venire in mente questa poesia di Catullo a integrazione del mio giudizio. Egnatius,
quod candido abet
dentes renitet
usque quaque, sei
ad rei ventum est subsellium,
cum orator excitat
fletum, renitet
ille, si ad
pii rogum fili lugetur
, orba
cum flet unicum mater. Renitet
ille, quicquid est
ubicumque est, quodcumque
agit, renitet, hunc
habet morbum neque elegantem, ut arbitror neque urbanum. Qua
re monendum est
te mihi , bone
Egnati, si
urbanus esses
aut Sabinus aut
Tiburs, aut
parcus Umber aut
obesus Etruscus aut
Lanuvinus ater atque
dentatus aut
Transpadanus, ut meos
quoque attingam, aut
quilubet, qui puriter
lavit dentes, tamen
renidere usque quaque
te nollem ; nam risu inepto res ineptior nulla est.. Nunc celtiber es; Celtiberia in terra, quod
quisque minxit,
hoc sibi solet nane dentem
russam defricare gengivam, ut
quo iste voster expolitior
dens est, hoc
te amplius bibisse
predicet loti. Egnazio
sapendosi dentesplendente, sempre e dovunque sorride. Un accusato siede in tribunale, l’avvocato strappa lacrime e lui sorride. Se al rogo funebre un ragazzo buono si piange e la madre inconsolabile geme lui
sorride. Per ogni cosa, dovunque sia, qualunque cosa faccia, sorride. E’ malattia né di buon gusto mi pare, né civile.. Debbo avvertirti, dunque, buon Egnazio, se pur tu fossi romano, sabino, tiburtino o un umbro parco, o un grasso etrusco o un abbronzato beldente lanuvio, o un transpadano –cito i conterranei-, o chi ti pare che si lavi i denti con acqua, nulla è più stupido di in riso stupido. Ma sei celtibero, e in Celtiberia, quel che si minge ognuno suole la mattina usarlo, per strofinarsi i denti e le gengive rosse. Perciò più netta è quella vostra dentatura, più
si capisce quanto piscio beveste. Mario
Sebastiani
|